Sarny, 1917 r. Kaplica drewniana pw. Najświętszego Serca Jezusa, pełniąca funkcje kościoła parafialnego. Postawiona została w majątku generała Derożyńskiego z przebudowanego budynku kolejowego. Pocztówka rosyjska.
Sarny, 1933 r. Na ulicy Kupieckiej. Pocztówka.
Sarny, 1997 r. Kościół pw. Przemienienia Pańskiego z lat 1935-1939, w remoncie po zniszczeniach dokonanych wskutek wykorzystywania budynku po wojnie jako magazynu i hurtowni.
Sarny, 1995 r. W kościele po remoncie: obraz Naświętszego Serca Pana Jezusa, przywieziony z Wołynia i przechowywany w latach 1945-1995 przez rodzinę Rutkowskich, byłych mieszkańców kolonii Dołhe. Następnie przekazany kościołowi w Sarnach w 1995 r. z okazji ponownego poświęcenia; obok tablica pamięci rodu Rutkowskich z kolonii Dołhe, ufundowana przez rodzinę z Polski.
Sarny, 1995 r. Powrót z Polski do kościoła w Sarnach obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej, przechowywanego w Łodzi od 1945 r.
Sarny, 2001 r. Wnętrze kościoła.
Sarny, 2000 r. Dworzec kolejowy.
Sarny, 1997 r. Budynek przedwojennego Gimnazjum Państwowego.
Sarny, 1997 r. Domek polskiej rodziny kolejarskiej, obecnie zamieszkały przez rodzinę ukraińską.
Sarny, 1995 r. Pozostałości po cmentarzu rzymskokatolickim. Obecnie w miejscu tym zlokalizowane jest targowisko.
Sarny, 1997 r. Krzyż na placu przykościelnym w miejscu, gdzie byli mieszkańcy Saren przenieśli ludzkie szczątki znalezione na zdewastowanym cmentarzu katolickim.
Sarny, 1997 r. Plakat przed hotelem przedstawiający 'okupację' Ukrainy przez Polskę w okresie od 14 sierpnia 1919 do 17 września 1939.
Rzeka Słucz w okolicy Saren, 1997 r.
Rokitno, miasto, 1995 r. Kaplica pw. św. Teresy, patronki Wołynia, postawiona w latach 90-tych.
Rokitno, 1999 r. Cmentarz poległych żołnierzy polskich w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r.
Dąbrowica, miasteczko, siedziba gminy, 2002 r. Kościół rzymskokatolicki pw. św. J. Chrzciciela z pierwszej połowy XVIII w., rokokowy. Jedyny ocalały kościół z dawnego dekanatu włodzimierzeckiego diecezji łuckiej. Zwrócony katolikom w 1992 r.
Dąbrowica, 2002 r. Na cmentarzu: kaplica rzymskokatolicka z 1767 r. Obecnie zamieniona na cerkiew.

Dołhe, kolonia w gminie Antonówka, 2002 r. Pomnik na zbiorowej mogile Polaków zamordowanych 11 listopada 1943 r. przez UPA.
Bereżnica, miasteczko w gminie Dąbrowica, 2002 r. Pozostałość po barokowym kościele pw. św. Rafała Archanioła z 1726 r., zniszczonym przez UPA w 1943 r.
Miejsca zbrodni ludobójstwa ukraińskiego na Polakach. Opracowanie Ewy Siemaszko w książce W. i E. Siemaszków

Powiat sarneński - zajmował północno-wschodnią część województwa wołyńskiego i graniczył: od zachodu z powiatami kowelskim i łuckim, od północy z województwem poleskim (powiaty piński i stoliński), od wschodu granica jego przebiegała wzdłuż granicy państwowej Polska-ZSRR, zaś od południa graniczył z powiatem kostopolskim.
Powierzchnia powiatu wynosiła 5.478 km2, a ludność 181,3 tys. osób (według spisu z 1931 r.), a więc dawała wskaźnik zamieszkania 33 osoby na 1 km2.
Powiat w większości zamieszkany był przez ludność ukraińską liczącą 129,8 tys. osób (71,6%). Drugą narodowością pod względem liczebności byli Polacy w liczbie 30,4 tys. osób. Pozostali to Żydzi oraz inne nieliczne grupy narodowościowe.
Na terenie powiatu usytuowane były 3 miasta (Dąbrowica, Rokitno, Sarny), 9 gmin wiejskich oraz 172 gromady wiejskie (sołectwa). Do dziś zdołano ustalić, że na terenie powiatu sarneńskiego rzezie ludności polskiej dokonane w latach 1939-1944 przez nacjonalistów ukraińskich pochłonęły około 1.400 osób. Według naszych ocen stanowi to około 20% ogólnej liczby wymordowanych Polaków w powiecie sarneńskim. Liczbę tę ocenia się na 6.100 osób.


Powrót do strony głównej serwisu "Wołyń naszych przodków" www.nawolyniu.pl