Luboml, miasto, 1928 r. Pożegnanie starosty powiatu lubomelskiego Jerzego Bonkowicza-Sittauera (stoi w drzwiach wagonu) w związku z przeniesieniem na stanowisko starosty do Łucka. Wśród odprowadzających urzędnicy i kapłani: Dąbrowski, Bandurski, Fedyszyn, Perebejnas, Żurbienko, Paprowicz, Grabowski, ks. Stanisław Kobyłecki (trzeci od prawej), Downar, ks. kanonik Stefan Jastrzębski (pierwszy od prawej), Żakowicz.
Luboml, 1931 r. Uczestnicy zawodów strzeleckich.
Luboml, 1934 r. Zakończenie kursu kroju i szycia.
Luboml, 1937 r. Kurs dla Zarządu Koła Gospodyń Wiejskich. W drugim rzędzie nad pierwszą siedzącą od lewej Jadwiga Teleżyńska, instruktorka, podczas wojny członek konspiracji AK w Łucku i współpracownik Kurii Biskupiej.
Luboml, 1938 r. Pracownicy Starostwa Powiatowego.
Luboml, 1938 r. Zjazd Obrony Narodowej. Wśród uczestników mieszkańcy wsi Ostrówki.
Luboml, 1938 r. Szesnastowieczna synagoga, ozdobiona renensansową attyką, o charakterze obronnym, wówczas najcenniejszy zabytek miasta. Zniszczona podczas wojny.
Luboml, 1995 r. Kościół parafialny pw. św. Trójcy ufundowany w 1412 r. przez króla Władysława Jagiełłę. Zdewastowany po 1945 r. został zwrócony katolikom w 1992 r. i odremontowany. Na zdjęciu kościół oraz dzwonnica.
Luboml, 1997 r. Wnętrze częściowo odnowionego kościoła parafialnego pw. św. Trójcy.
Luboml, 1999 r. Cmentarz rzymskokatolicki. Zachowane groby rodziny Jankowskich, obecnie ogrodzone przez Zofię Jankowską.
Luboml, 1998 r. Zdewastowana kapliczka cmentarna.
Luboml, 2000 r. Oficyna po pałacu hr. Branickich z końca XVIII w., zniszczonym po przejęciu rezydencji przez rząd rosyjski w 1870 r.
Okolice Lubomla, 1933 r. Na polowaniu.
Przejażdżka po jeziorze Switiaź wycieczki Pedagogium Liceum Krzemienieckiego (odpowiednik pomaturalnego seminarium nauczycielskiego), 1938 r.
Rymacze, wieś w gminie Bereżce, 1998 r. Kościół pw. św. Izydora Oracza wzniesiony w latach 1931-1933, zdewastowany po 1945 r. wskutek użytkowania w celach gospodarczych, odzyskany dla kultu religijnego w latach 90-tych i restaurowany.
Rymacze, 1998 r. Cmentarz rzymskokatolicki, uporządkowany w latach 90-tych staraniem rodzin i żołnierzy 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK oraz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Widoczna kwatera żołnierzy 27 Dywizji poległych w walce z Niemcami podczas przekraczania torów kolejowych Chełm-Kowel koło sąsiedniej wsi Terebejki w kwietniu 1944 r.
Huszcza, wieś gminna, 1937 r. Zawody sportowe z udziałem dzieci i młodzieży ze wsi Ostrówki i Wola Ostrowiecka, których mieszkańcy, w tym widoczne na zdjęciu niektóre dzieci, zostali wymordowani przez UPA w 1943 r. Na pierwszym planie nauczyciel Wincenty Raszko.
Ostrówki, wieś w gminie Huszcza, lata 30-te. Józef Trusiuk, gajowy z żoną Heleną i woźnicą Omelanem z sąsiedniej wsi Przekurka.
Ostrówki, około 1938 r. Obrona Narodowa. Siedzące kobiety: Wiktoria Uszaruk (od lewej) i Wiktoria Harmata (od prawej), zamordowane 30 sierpnia 1943 r. przez UPA, Jan Trusiuk (między nimi) zginął w 1944 r. w Żalinie.
Ostrówki, 2002 r. Dawny cmentarz rzymskokatolicki. Poświęcenie odrestaurowanego nagrobka ks. kan. K. Walborskiego, jednego z proboszczów parafii Ostrówki.

Pierwsza pielgrzymka w 1990 r. byłych mieszkańców na teren nieistniejących wsi Ostrówki i Wola Ostrowiecka, wymordowanych przez UPA 30 sierpnia 1943 r. Na czele ks. Marian Chmielowski.
Ostrówki, 1931 r. Chór kościelny, którego większość członków została wymordowana przez UPA 30 sierpnia 1943 podczas napadu na wieś (oznaczeni krzyżykami). Stoją od lewej: Zofia Pradun (+), Katarzyna Muzyka (+), Agnieszka Muzyka (+), Zofia Muzyka (+), Aniela Muzyka, Agnieszka Trusiuk (+); siedzą od lewej: Karolina Muzyka (+), Agnieszka Szwed (+),organista Jan Radoń (+), b. organista Zambroń , Uszaruk (+), Muzyka (+); leżą: Maria Uszaruk, Wiktoria Uszaruk (+).
Wola Ostrowiecka, wieś w gminie Huszcza, 1992 r. Ekshumacja ofiar ludobójstwa mieszkańców wsi dokonanego przez UPA 30 sierpnia 1943 r., gdy zamordowano co najmniej 572 Polaków, prowadzona pod kierunkiem prof. dr hab. Romana Mądro (na zdjęciu) z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej AM w Lublinie.
Wola Ostrowiecka, 1992 r. Odkryta zbiorowa mogiła części zamordowanych przez UPA mieszkańców wsi podczas ekshumacji w 1992 r.
Wola Ostrowiecka, 1992 r. Fragment wnętrza innej zbiorowej mogiły Polaków zamordowanych 30 sierpnia 1943 r.
Wola Ostrowiecka, 1992 r. Oczyszczanie i segregacja wydobytych podczas ekshumacji szczątków zamordowanych Polaków.
Wola Ostrowiecka, 1992 r. Czaszka z trójkątnym otworem powstałym przez uderzenie specjalnym młotkiem do uboju bydła, który był używany jako narzędzie zbrodni podczas mordowania przez UPA mieszkańców Ostrówek i Woli Ostrowieckiej.
Większość wydobytych w Woli Ostrowieckiej czaszek była rozstrzaskana uderzeniami maczug, obuchów siekier i młotów.
Wola Ostrowiecka, 1992 r. Specjalnie spreparowane widły jako narzędzie mordu (złamane u nasady), znalezione podczas ekshumacji jednej ze zbiorowych mogił zamordowanych Polaków przez UPA.
Wola Ostrowiecka, 1992 r. Czaszka osoby dorosłej i fragmenty czaszek dziecięcych wydobytych z mogiły podczas ekshumacji.
Wola Ostrowiecka, 1992 r. Przy stosie kości długich wydobywanych z mogiły Leon Popek, prezes Towarzystwa Przyjaciół Krzemieńca i Ziemi Wołyńsko-Podolskiej, organizator ekshumacji.
Wola Ostrowiecka, 1992 r. Ułożone czaszki z ekshumacji szczątków ofiar ludobójstwa ukraińskiego z 30 sierpnia 1943 r.
Wola Ostrowiecka, 1992 r. Kości wydobyte podczas ekshumacji zostały złożone do skrzyń-trumien, wykonanych nieodpłatnie przez Ukraińców.
Ostrówki, 2001 r. Pielgrzymka byłych parafian i ich wnuków do figury Najświętszej Marii Panny stojącej na terenie spalonego przez UPA 8 września 1943 r. kościoła pw. św. Andrzeja Apostoła z 1838 r. Miejsca, gdzie wcześniej 30 sierpnia 1943 r. UPA wymordowała co najmniej 486 Polaków, w tym ks. proboszcza Stanisława Dobrzańskiego.
Mapa - miejsca zbrodni ludobójstwa ukraińskiego na Polakach. Oprac. Ewy Siemaszko w książce Władysława i Ewy Siemaszków: 'Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945'. Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2000.

Powiat lubomelski - zajmował północno-zachodnią część województwa wołyńskiego i graniczył: od zachodu z województwem lubelskim, wzdłuż rzeki Bug (powiaty włodawski i chełmski), od północy z województwem poleskim (powiat brzeski), od wschodu z powiatem kowelskim oraz od południa z powiatem włodzimierskim.
Powierzchnia powiatu wynosiła 2.054 km2, a ludność 85,5 tys. osób (według spisu z 1931 r.), a więc dawała wskaźnik zamieszkania 42 osoby na 1 km2.
Powiat w większości zamieszkany był przez ludność ukraińską liczącą 66,0 tys. osób (72,2%). Drugą narodowością pod względem liczebności byli Polacy w liczbie 12,1 tys. osób, pozostali to Żydzi i inne nieliczne grupy narodowościowe.
Na terenie powiatu usytuowane było tylko 1 miasto (Luboml), 7 gmin wiejskich oraz 102 gromady wiejskie (sołectwa). Do dziś zdołano ustalić, że na terenie powiatu lubomelskiego rzezie ludności polskiej dokonane w latach 1939-1944 przez nacjonalistów ukraińskich pochłonęły ogółem 1.856 osób. Według naszych ocen jest to pełna (100%) liczba ofiar polskich w powiecie lubomelskim.

Powrót do strony głównej serwisu "Wołyń naszych przodków" www.nawolyniu.pl